un'titled at the moment
next of fade'd
next of fade'd
Posted by aneeshans at 2:55 PM 41 comments
Labels: ചിത്രങ്ങള്
ഇല കൊഴിഞ്ഞ മരത്തിനും
നിറയെ പച്ചപ്പുള്ള മരത്തിനും
ഇടയിലാണെന്റെ വീട്
നീലയില് മഞ്ഞ നിറമുള്ള തൂവലൊരെണ്ണം
കളഞ്ഞ് കിട്ടിയതീ വഴിയില് നിന്നാണ്
കത്തുന്ന വേനലില് നിന്ന്
തളിര്ക്കാലം നോക്കി പറന്ന
പക്ഷി പൊഴിച്ചതാവാം
അടര്ന്നു പോവാതെ
വേരുകളാഴ്ത്തിയൊരു തൂവല്
ജലത്തില് തെന്നിത്തെറിക്കും പോലെ
കാറ്റൊഴുക്കെടുത്തു
ആരുടെ ചൂണ്ടക്കുരുക്കാവാം
ജനല്ചില്ലിനപ്പുറമൊരു മിടിപ്പ്
ഇന്നലെയോളം കാണാത്ത
നീലയില് മഞ്ഞ നിറമുള്ളൊരാളാരോ,
ഏതോ പുരാതനമായ ഭാഷയില് പറഞ്ഞു
"എന്റെയാണത് തിരികെ തരൂ"
ഇല കൊഴിഞ്ഞ മരത്തിന്റെ പിന് വിളിയില്
ഊരിയെറിഞ്ഞതാണെന്നെത്തന്നെയെന്ന്
സങ്കടങ്ങളുടെ കടും കയ്പ്
അടുത്തെങ്ങുമില്ല വെയില്, പൂക്കള്
വീടെത്തും മുന്പേ പിരിഞ്ഞു പോയവര്,
പക്ഷി അല്ലെങ്കില് തൂവല്.
അങ്ങനെ എന്തൊക്കെ തിരികെയെടുക്കും നമ്മള്
Posted by Someone at 8:46 PM 10 comments
Labels: കവിത
പ്ലാറ്റ്ഫോം രണ്ടിലൂടെ
തിരുവനന്തപുരം-മംഗലാപുരം കടന്നു പോയി
പ്ലാറ്റ്ഫോം ഒന്നിലിരുന്നാല് കാണാം
അടച്ചിട്ടതും അടയ്ക്കാത്തതുമായ ജാലകങ്ങള്
ധ്യാനത്തിലെന്ന പോലെ
ജനല്കമ്പികളില് തല ചേര്ത്തിരിക്കുന്നവര് ,
കൈ ചെവിയിലേക്ക് ചേര്ത്ത് കണ്ണടച്ചിരിക്കുന്ന നിശബ്ദര്
ആര്ക്കോ ചെവിയോര്ക്കുന്നവര്
അദൃശ്യമായ വള്ളികള് കൊണ്ട്
ആകാശങ്ങളിലെവിടെയോ
കൊരുത്തിട്ടുണ്ട് ഓരോ ബോഗിയും
അച്ഛന് , അമ്മ, അനിയത്തി, കാമുകി, കാമുകന്
ഒരു മനുഷ്യനു ഭൂമിയില്
സാധ്യമായ ബന്ധങ്ങളൊക്കെയും
കാണാച്ചരടിലൂടെ വേഗതയില്
പായുന്ന തീവണ്ടിയിലേക്ക്
കണക്ട് ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
ചിലപ്പോള് ശബ്ദം മുറിഞ്ഞ് അറ്റു പോകും, രണ്ടാകും
പാളങ്ങളില് മുറിഞ്ഞ് ശിരസ്സുമുടലും വേര്പെടും പോലെ
Posted by Someone at 3:07 PM 4 comments
Labels: കവിത
അടിക്കടി വളരുന്ന മഴയില്
പോവേണ്ട ബസ് കാത്ത് നില്ക്കുന്നു
നോക്കി നോക്കിയിരിക്കെ
അര്ദ്ധരാത്രിയാവുന്നു
വഴിയറ്റത്തെ വളവില് കാഴ്ച ഉറപ്പിക്കുന്നു
എന്നും പോലെ അത് സമയത്ത് വരുന്നില്ല
എപ്പോഴും പോലെ കാത്ത് നില്ക്കുന്നു
കുറെ പേര് കടന്ന് പോകുന്നു
കാറില്, സ്കൂട്ടറില്, സൈക്കിളില്
എന്നാലും നമ്മള് കാത്ത് നില്ക്കുന്നു
ഒട്ടും മുഷിപ്പില്ലാതെ
പേരറിയാത്തവരെ നോക്കി
ചിരിക്കുന്നു.
ക്രമം തെറ്റിയ ഒരു വൈഡ് ഷോട്ടില്
നെടുകെ കുറുകെ നിഴലുകളെ നിരത്തി
ടെലഫോണ് പോസ്റ്റുകള്,
ഇലക്ട്രിക് കമ്പികള്,
മഞ്ഞ വെട്ടം,കുടചൂടിയവരുടെ സില്ഹൌട്ടുകള്
അവസാനത്തെ ബസ് നനഞ്ഞെത്തുന്നു
പെട്ടെന്ന് ജീവിതങ്ങളെല്ലാം കയറിപ്പോകുന്നു
ബസ് സ്റ്റോപ്പ് ശൂന്യമായി ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കുന്നു
രാവിലെ ആളുകളെത്തും വരെ ഏകനാണെന്ന്
ആശങ്കപ്പെടുന്നു, പേടിക്കുന്നു.
തെരുവുകളിലേയും, അടുത്ത കെട്ടിടങ്ങളിലേയും
വിളക്കുകള് പൊടുന്നനെ അണഞ്ഞു പോകുന്നു
ആളുകളെത്താന് ഇനിയും കാത്തിരിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു
Posted by Someone at 9:13 AM 4 comments
Labels: കവിത
© Blogger template 'Photoblog II' by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP